Het leren kennen van je hechtingsstijl is vaak een eye-opener. Het is de manier waarop jij naar jezelf en naar anderen kijkt. Deze hechtingsstijl ontstaat in je vroege jeugd en bepaald in je volwassen leven hoe je reageert in vriendschappen, op je werk en in liefdesrelaties. Er is goed nieuws en minder goed nieuws. Het goede nieuws: de stijl die jij hebt ontwikkeld, staat niet vast. Je kunt nieuwe manieren leren om met jezelf en met anderen om te gaan. Misschien wat minder goed nieuws: dit kost tijd, inzet en soms begeleiding.

In de allereerste jaren van ons leven leren we (al dan niet bewust) of de wereld een veilige plek is. Of je emoties er mogen zijn en of je steun kunt vragen. Die vroege blauwdruk werkt door in hoe we later relaties aangaan, hoe we functioneren op ons werk en hoe we omgaan met stress of conflict. Kortom: door welke bril we de wereld bekijken.

Wanneer je jouw hechtingsstijl leert herkennen, vallen puzzelstukjes vaak op hun plek. Het verklaart waarom je bijvoorbeeld de neiging hebt om bijvoorbeeld bevestiging te zoeken, of juist om je terug te trekken. 

Wanneer je een veilige hechtingsstijl hebt, ervaar je meestal een soort innerlijke rust. Je voelt dat je oké bent zoals je bent, en je vertrouwt erop dat anderen in de kern betrouwbaar zijn. Dat betekent niet dat je nooit onzeker bent of nooit een conflict hebt, maar je kunt spanning wel verdragen en er later weer op terugkomen. Je durft feedback te ontvangen, je gevoelens te delen en steun te vragen als dat nodig is. 

Bij een angstige hechtingsstijl ziet de wereld er vaak heel anders uit. Je bent sterk gericht op de ander en zoekt steeds naar signalen of je nog wel gewaardeerd wordt. Een niet-beantwoorde app kan al snel voelen als een afwijzing. In je werk of relaties kan dat betekenen dat je veel bevestiging vraagt of geneigd bent te piekeren: “Doe ik het wel goed? Ben ik nog wel belangrijk?”

Met een vermijdende hechtingsstijl ligt de nadruk eerder op zelfstandigheid en controle. Je houdt je graag groot en laat je niet snel kennen. Hulp vragen voelt al gauw ongemakkelijk, want je hebt het idee dat je het zelf moet kunnen. Als iemand je vraagt hoe het met je gaat, heb je vaak een standaardantwoord paraat: “Prima hoor.”

De gedesorganiseerde hechtingsstijl voelt vaak het meest tegenstrijdig. Aan de ene kant is er een sterk verlangen naar nabijheid, aan de andere kant een diep gevoel dat diezelfde nabijheid onveilig kan zijn.

Het kan lijken alsof je heen en weer geslingerd wordt: het ene moment zoek je toenadering, het volgende moment trek je je terug of reageer je fel. Voor jezelf voelt dat vaak verwarrend, en voor de mensen om je heen ook.